Iedere week schrijft een speler of speelster van Ajax een column voor de Ajax Nieuwsbrief. De internationals Jasper Cillessen, Daley Blind, Daphne Koster en Anouk Hoogendijk wisselen elkaar telkens af. Deze week is het de beurt aan Anouk Hoogendijk.
De winterstop komt langzaam in zicht. Nog twee wedstrijden te gaan en dan kunnen we net als veel van onze supporters van de Kerstvakantie gaan genieten. Vanavond spelen we een uitwedstrijd tegen de vrouwen van RSC Anderlecht. Helaas kan ik er wegens een knieblessure (binnenbandletsel) niet bij zijn. Ik zal daardoor pas weer na de winterstop in actie komen. Omdat ik afgelopen week twee verstandskiezen heb laten trekken, zal ik mijn team vanavond niet komen aanmoedigen in Brussel. Ik zou het natuurlijk graag willen, maar ik moet nu even rustig aan doen. De wedstrijd tegen Anderlecht zal ik daarom via Ajax TV of op een andere manier gaan volgen.
Het is mooi om te zien dat we ook bij uitwedstrijden door een vaste groep Ajax-fans worden gesteund. Zelfs bij de wedstrijden in België zijn ze er altijd bij. We noemen ze ook wel onze ‘harde kern’. Ze steunen ons door dik en dun en maken de mooiste spandoeken. Laatst hadden ze ‘Ed’s Engelkes’ op een groot een doek geschilderd. Dan voel je je als speelster toch wel vereerd. Bij onze thuiswedstrijden hebben we over aandacht ook zeker niet te klagen. Toen we anderhalf jaar geleden begonnen was er veel media-aandacht. Bij onze eerste wedstrijd ooit kwamen er liefst 3.000 supporters naar de Toekomst. Dat is voor vrouwenvoetbal echt ongelooflijk veel. Gelukkig is het geen hype gebleken. Sterker nog; bij iedere thuiswedstrijd komen telkens vele honderden fans ons aanmoedigen. Naast onze ‘harde kern’ zien we vooral veel meisjes die samen met hun ouders of voetbalteam naar de Toekomst komen. Dat waarderen we enorm. Om die reden staan we na afloop van een wedstrijd soms wel een uur lang handtekeningen uit te delen. Ook als we hebben verloren gaan we automatisch weer naar buiten. Het mooie is dat we dat niet tegen elkaar hoeven te zeggen. Dat zegt iets over de bereidheid die we als team hebben.
De bereidheid binnen ons team is heel groot. Dat merk je niet alleen aan die handtekeningensessies na afloop, maar ook tijdens de rest van de week. Een tijdje geleden zaten we in een heel drukke periode met telkens twee wedstrijden per week. Dat betekent dat je in dergelijke weken bijna 7 dagen bezig bent. Je individuele uitlooptraining daags na een wedstrijd is dan op je enige vrije dag in de week. Toch wordt er op dergelijke momenten nauwelijks gezeurd. Dat is kenmerkend voor vrouwenvoetbal, maar ook voor ons team. Zo vond ik het laatst ook mooi om te zien dat veel van mijn teamgenoten van Ajax bij de wedstrijd van het Nederlands team kwamen kijken. Daarmee toon je betrokkenheid. Uiteindelijk doet iedereen het voor zichzelf, maar omdat voetbal een teamsport is heb je elkaar toch nodig. Dat komt op dergelijke momenten mooi naar voren.
Volgende week vrijdag spelen we thuis tegen KAA Gent. Het is de laatste thuiswedstrijd van het jaar op de voor ons inmiddels vertrouwde Toekomst. Er zijn geregeld supporters die aan me vragen of we niet een keer in de ArenA willen spelen. Natuurlijk zou ik ooit wel eens op dat gras in de ArenA willen staan, maar de Toekomst voelt echt als onze thuishaven. Als we hier 3.000 supporters hebben, is het heel sfeervol. Dat zou natuurlijk anders zijn als we voor een dergelijk aantal fans in de ArenA zouden spelen. Dan valt ons thuisvoordeel voor een deel weg. Toch blijft het een droom om een keer in een volle ArenA te spelen. Wie weet komt het er een keer van.